Στιγμιότυπο στο καρτέλ
Μαρία Αγγελοπούλου
Με αφορμή τη συγγραφή του κειμένου, μου δημιουργήθηκε μια πληθώρα προβληματισμών. Πώς μπορώ να εκφράσω συγκεκριμένα ένα γεγονός που να με επηρέασε, μέσα στο πλαίσιο του καρτέλ, και πώς μπορεί το καρτέλ να με επηρεάσει εν τέλει; Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που επηρεάζει; Και αν ναι ποιος είναι; Η προσωπική μου διάθεση να προσπαθήσω να καταλάβω τα κείμενα ήταν ο βασικός σκοπός μου όταν ξεκίνησα, οπότε ήταν η μόνη απάντηση που είχα σε αυτές τις ερωτήσεις.
Η πρώτη μου απόπειρα κατανόησης, ήταν να διαβάσω τι είναι το καρτέλ γενικότερα, το οποίο για να είμαι πολύ ειλικρινής, με πλαισίωσε με τόση πληροφορία, που αισθάνθηκα οτι χρειάζομαι ένα καρτέλ για να καταλάβω τι είναι το καρτέλ. Έτυχε όμως να συναντήσω, στο κείμενο της κυρίας Καραγιάννη με τίτλο: “Ο στρόβιλος του Καρτέλ: μερικές παρατηρήσεις για την λειτουργία του καρτέλ στην Σχολή” τις εξής φράσεις: “ Ο Συν-ένας θα πρέπει να ενσαρκώνει τη θέση της μη-γνώσης…. “ Ο Συν- ένας δεν έρχεται με μια συσσωρευμένη γνώση όπως ο διδάσκων, αλλά ως προκαλών υποκινητής” η οποία μου θύμισε ένα συμβάν στα πλαίσια του καρτέλ που συμμετείχα, το οποίο και θα σας εξιστορήσω.
Η κεντρική θεματική του καρτέλ ήταν το 17ο σεμινάριο, και το κάθε μέλος είχε αναλάβει να παρουσιάσει ένα κεφάλαιο το οποίο τον/την ενδιέφερε και θεωρούσε ότι ήταν πιο κοντά στην ατομική του εργασία. Στην διάρκεια της παρουσίασης του κεφαλαίου που είχα αναλάβει, έτυχε να πω την φράση “στο προηγούμενο μάθημα” αναφερόμενη σε κάτι που θυμήθηκα από την προηγούμενη μας συνάντηση. Αφού ολοκλήρωσα την εξήγηση μου, ο Συν- ένας μου έκανε την υπενθύμιση, ότι δεν πρόκειται για μάθημα αλλά για καρτέλ, και πώς δεν υπάρχει στη συνθήκη μας κάποιος καθηγητής, αλλά είμαστε όλοι μέλη ενός καρτέλ. Την στιγμή εκείνη προβληματίστηκα, καθώς δεν είχα αντιληφθεί την διατύπωση μου. Συνειδητοποίησα όμως, με αφορμή την σημερινή ημερίδα, ότι όντως το αντιμετώπιζα σαν μάθημα, δεδομένου οτι τα περισσότερα μέλη του καρτέλ ήταν άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια με την ανάγνωση κειμένων του Λακάν, οπότε είχα επιλέξει περισσότερο να ακούω και να σημειώνω, παρά να συμμετέχω ενεργά. Επιπλέον, ο φόβος μου να μην πω κάτι άτοπο ή μια ερώτηση που ίσως να έχει προφανή απάντηση, με έκανε να μην ρωτάω σχεδόν τίποτα και να γεμίζω αναπάντητα ερωτήματα. Ακόμη και όταν παρουσίαζα τα κομμάτια που είχα αναλάβει, είχα μια τάση να μεταφέρω αυτούσια λόγια άλλων για την εξήγηση σημείων του κειμένου, προκειμένου να αποφύγω να κάνω εγώ κάποιο, πιθανόν, λάθος σχόλιο. Περιμένοντας λοιπόν τον Συν-ένα, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη, να απαντούν ερωτήσεις, σαν διδάσκοντες, δεχόμουν την ανάδυση μια διάσπαρτης γνώσης, κομμάτια της, τα οποία δρούσαν αντιφατικά, μεμονωμένα και όχι ξεκάθαρα.
Δεν θα ισχυριστώ ότι ήρθε με αυτή την παρέμβαση μια τεράστια και δραστική αλλαγή, καθώς όλα αυτά τα επεξεργάστηκα συνειδητά μετά την λήξη του καρτέλ, ωστόσο μπορώ να δω μια αλλαγή στα σημεία, ακόμα και αν τότε δεν είχα δώσει καμία σημασία. Η συμμετοχή μου στο καρτέλ προχώρησε με μεγαλύτερη επιθυμία, αλλά και με μία με ανάληψη ευθύνης,αν μου επιτρέπεται ο όρος, τόσο για τις απορίες που δημιουργούνταν, αλλά και για την προσωπική μου δουλειά. Παρά την στιγμιαία ταραχή μου από το συμβάν, συνειδητοποιώ εκ των υστέρων οτι ούτε ήταν, ούτε και το διαχειρίστηκα σαν επίπληξη, αλλά σαν προτροπή, η οποία όντως λειτούργησε βοηθητικά και στον τρόπο που διάβαζα το κείμενο αλλά και στον τρόπο που συνυπήρχα με τα μέλη του καρτέλ.
Ένα δυναμικό ξεκίνημα λοιπόν, μιας και ήταν το πρώτο μου καρτέλ, με την ευχή και την επιθυμία, να υπάρξουν πολλά ακόμα.
